Van frisgroen, tot saai donkergrijs, tot helderblauw, tot vuurrood, tot spierwit, tot het oranje en kobaltblauw van de ijsvogel.

Van kloppende specht, tot ontelbare kwakende kikkers, tot duikende ijsvogel, tot stervende reiger, tot roepende jonkies van de bosuil.

 

Een karate eend die mij aanviel, omdat ik ‘m met een zaklamp in de ogen scheen.

 

Enkele minuten kijken naar een ree op 15 meter afstand.

 

Een muizenplaag... ze vraten de helft van mijn kleren aan.

Twintig ooievaars die op de thermiek zweven.

Twee spelende vosjes achter in het grote weiland.

 

Vallende bomen die met donderend geraas omlaag storten. 

Nieuwe soorten ontdekken (zoals: hermelijn, oranjetipje, watersnip, mandarijneend, kamsalamander, bloedzuiger).

 

Eetbaar voedsel ontdekken (speenkruid, smeerwortel, brandnetel, meidoorn, sleedoorn).

 

De volle maan … de heldere sterrenhemel

De zonsopgang … de zonsondergang …

De baltsende nijlganzen

De uitvliegende winterkoning jonkies

 

De reeks ervaringen is eindeloos.

 

De elementen … de seizoenen …

De goddelijke schepping … de constante verandering …

De roep is groot … de verbinding is diep.

 

Er is geen verklaring voor. Dit gaat voorbij leuk en niet leuk, voorbij mij als persoon, voorbij mijn kleine ikje.

 

Als ik langere tijd niet aanwezig ben op mijn land, krijg ik heimwee… er ontstaat dan een leegte… ik wil dan weer weten wat er gebeurt… aanwezig zijn… mijn zintuigen wijd open zetten… alles tot mij laten doordringen… en mij dan tot in mijn diepste lagen raken laten en verwonderen van de magie van het scheppende universum.

 

Het gaat ook over vrij zijn … over buiten leven … over vuur maken … over dansen in de regen… over naakt rondlopen …

 

Het leven in de natuur is vaak een zegening, en soms een verzoeking. Er zijn talloze klusjes, het werk is nooit af.
Er zijn kleine ongemakken, en grote hindernissen en uitdagingen.

 

Op deze wijze leven is een verrijkende en verdiepende leerschool. Het gaat er niet langer om of ik iets leuk vind, of juist niet.
Ik leer om aanwezig te zijn voorbij de omstandigheden.

 

Ik ben in relatie met de natuur … de natuur die stil is… maar die in een woordeloze taal toch met mij communiceert.
De natuur die mij streelt en tergt, vooruit helpt en tegenwerkt, die mij sterk maakt en uitput, die mij aantrekt en afstoot.

 

De menselijke blabla van alle dualiteiten valt in het niet bij de ontzagwekkende kracht van de schepping.
Alle pijn, verdriet en boosheid lost vanzelf op in de seizoenen en in de elementen.

 

Door destijds de keuze te maken om in de natuur te willen leven, koos ik er tevens voor om mij over te geven aan een kracht
die veel groter is dan ikzelf. Het is die overgave die mij als mens, als ziel, en als wezen heeft doen groeien.

 

Het “Al” is veel groter dan het kleine “ik”. Het leven hier vormt mij, maar draait niet om mij. Ik ben in dienst van het “Al”…
en het “Al” voedt mij, bepaalt mij en leidt mij.

 

Het is net als met het krijgen van een kind. Als het kind geboren is, heb je er voor te zorgen, en ben je er mee verbonden,
of je dat nou leuk vindt of niet.

 

Het is oer…

Het is puur…

Het is rauw en ruig…

Het is lieflijk en zacht …

 

In de natuur … ontdekte ik mijn ware natuur … alle overbodige en onechte zaken in mij vielen vanzelf weg…
zodat er enkel de liefdevolle essentie van het hartsbewustzijn over bleef …

 

Hartegroet,

Prahimsa